Stewia (Stevia rebaudiana) to roślina z rodziny astrowatych, która naturalnie występuje w Ameryce Południowej i Środkowej. Napar z jej liści od lat stosowany był przez mieszkańców tamtych rejonów jako substancja słodząca.

Za słodki smak stewii odpowiadają glikozydy stewiolowe, zawarte w jej liściach, łodygach, kwiatach i korzeniach. W 2011 roku po latach badań komisja Europejska oficjalnie zatwierdziła glikozydy stewiolowe jako słodzik do produktów spożywczych pod numerem E960. Dopuszczalne dzienne spożycie ustalono na 4 mg na kg masy ciała.

Cały fenomen tej rośliny polega na tym, że mimo słodkiego smaku, a jest nawet kilkaset razy słodsza od zwykłego cukru czyli sacharozy, spożycie jej nie podnosi poziomu cukru we krwi i nie dostarcza kalorii. Dzięki temu mogą ją stosować osoby będące na diecie odchudzającej i ludzie chorujący na cukrzycę typu I i typu II. Ponadto glikozydy stewiolowe nie zawierają  fenyloalaniny i mogą być spożywane przez chorych na fenyloketonurię. Zalet jest jeszcze więcej. Stewia nie stanowi pożywki dla bakterii bytujących w jamie ustnej, dlatego zastępowanie nią cukru w produktach spożywczych zapobiega próchnicy. Ostatnie badania dowodzą też, że glikozydy stewiolowe wykazują działanie obniżające ciśnienie tętnicze krwi, choć ten mechanizm nie jest jeszcze do końca poznany.

Na rynku istnieje wiele preparatów z glikozydami stewii, przy zakupie powinniśmy sprawdzić zawartość procentową tych związków w konkretnym słodziku i wybierać takie o wysokiej czystości. Możemy również używać liści, suszonych lub świeżych jednak maja one specyficzny posmak. Co ciekawe glikozydy są odporne na wysoką temperaturę i mogą być używane do pieczenia.

Podsumowując stewia to dużo zdrowsza alternatywa dla cukru buraczanego i trzcinowego. Wygrywa także porównanie z syntetycznym aspartamem i może być bezpiecznie stosowana w codziennej diecie.